حالا دیگر سیدحسین حسینی جایی در فهرست تیم ملی ندارد و در سقوط از پل رستگاری به جمعیتی خیره شده است که باور ندارند کاکو خود به تنهایی دست تطاول گشوده است.
سیدحسین سال‌های سال درون قلعه آبی، شکارچیان را محبوس پنجه‌هایش می‌کرد و سند آشیانه قدیمی را به نام خود منگوله‌دار کرده بود. او البته در کنار هواخواهانش منتقدانی نیز داشت که با بر هم زدن اتمسفر و فشار بر سنگربان استقلال او را به گوشه رینگ رهنمون کردند. در این میان حسینی که به نظر می‌رسید از وضعیت موجود به ستوه آمده، آهنگ جدایی سر داد و در صبح دلگشای آن سوی زاینده‌رود با زردها تمام کرد. اتفاقی پرریسک برای مردی که هرگز روزگار فرمانروایی بر تخت عاج و باد را به چشم ندید و با تصمیم محرم نویدکیا به نیمکت پیچ و مهره شد.
این اما پایان ماجرا نبود. سیدحسین برای آنکه جایگاهش در تیم ملی به خطر نیفتد و همچنان در دوسیه قلعه‌نویی حضور داشته باشد، باید در باشگاه خود فیکس بازی می‌کرد و محمدرضا اخباری را به سوی نیمکت سوق می‌داد.
اتفاقی که در عمل نیفتاد تا اخباری در معیت بیرانوند، نیازمند و خلیفه راهی اردوگاه تیم ملی شود و از هیچ فرستنده‌ای برای گلر مغموم، نامه فدایت شوم ارسال نشود.
حالا در سال منتهی به جام جهانی سیدحسین تنها دو راه پیش روی خود دارد؛ او یا باید جای پای خویش را در سپاهان سفت کند و با تبعید اخباری به نیمکت به طلوع دوباره امیدوار باشد و یا تا نیم‌فصل روزه سکوت بگیرد و چشم انتظار پیشنهاد مدیران آبی بماند. مدیرانی که لابد پس از ۶هفته از عمر لیگ پی برده‌اند که هلهله وهمناک پس از خرید دروازه‌بان لالیگایی، نتیجه‌ای نداشته و قفس توری استقلال با خروج سیدحسین از این باشگاه به چشم اسفندیار بدل شده است.
جام جهانی در راه است و سنگربان شماره ۲۱ آژیر قرمز را پیرامون خود می‌شنود. پس باید آستین‌ها را بالا بزند و بی‌اعتنا به موج اخبار مأیوس‌کننده، نسخه‌ای برای خود بپیچد. در این میان گفته می‌شود پالس مثبت آبی‌ها به مردی که حوصله قدم زدن در چهارباغ را ندارد رسیده است. این یعنی آشیانه‌بان شیرازی، در آینده‌ای نه چندان دور به سوار مکشوف باشگاه لاجوردی بدل خواهد شد تا هم آرامش را به اتراقگاه آشنا برگرداند و هم در مدت باقیمانده تا جام جهانی با سیوهای چشمنواز، موفق به جلب نظر مربیان تیم ملی شود.
شاید بهتر باشد حسینی بار و بندیل سفر به نصف جهان را باز نکند و منتظر بماند تا عشق باستانی با تأنی صدایش بزند و او را به پایتخت فرابخواند و بیش از این در جست‌وجوی طالع گمشده خویش نباشد. تا نظر شما چه باشد.